Cool Story Bro! #1

Έχω βαρεθεί να βλέπω στην τιβί να εμφανίζουν έναν τύπο με ένα τεράστιο δολάριο στο λαιμό από τα jumbo, 90s παντελόνι τύπου homeboy και στις δέκα λέξεις που θα λέει η εννιά να είναι «YO»!

Σε μια βόλτα που κάναμε για να βγάλουμε έξω τον σκύλο του Popay μαζί με τον Μπελαφόν και τον Park, αράζαμε οι τέσσερις μας σε ένα πάρκο κάπου κοντά στην Γλυφάδα και μιλάγαμε γενικά για το Ελληνικό Hip-Hop, για τα beefs, για την νέα φάση και για το άρθρο που ετοιμαζόμουν να γράψω. Καθώς λοιπόν πήγε η κουβέντα σε αυτό που με προβληματίζει περισσότερο σε σχέση με το Ελληνικό rap και συγκεκριμένα για το γεγονός πως ενώ η μουσική που ακούμε και εκπροσωπούμε είναι η νούμερο ένα παγκοσμίως τόσο στα νούμερα στο διαδίκτυο σε streams αλλά και σε influence, στην Ελλάδα τα ραδιόφωνα, η τηλεόραση και γενικά τα Μ.Μ.Ε αντιμετωπίζουν τους rap καλλιτέχνες σαν τα «παιδιά» με τα φαρδιά και τα στραβά καπέλα.

Έχω βαρεθεί να βλέπω στην τιβί όποτε θέλουν να κάνουν αναφορά σε κάτι rap, να εμφανίζουν έναν τύπο με ένα τεράστιο δολάριο στο λαιμό από τα jumbo, παντελόνι δεκαετίας 90 τύπου homeboy και στις δέκα λέξεις που θα λέει η εννιά να είναι YO YO! Τα παραδείγματα είναι άπειρα και όπως είναι φυσιολογικό αυτό δημιουργεί μια τάση και αντίληψη πως η μουσική αυτή απευθύνεται αποκλειστικά σε πιτσιρίκια και πως είναι μια μουσική χωρίς κάποια κουλτούρα και μήνυμα.

Πιστεύω πως αυτός είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος που το Rap στην χώρα μας δεν αντιμετωπίζεται σαν «σοβαρή μουσική» όταν παγκοσμίως είναι σε ισάξια θέση με όλα τα υπόλοιπα μουσικά είδη τόσο στην προώθηση αλλά και στα μάτια του κόσμου σαν ένα είδος με την δικιά του κουλτούρα, ιστορία και ιδανικά. Η αντιμετώπιση αυτή είναι σίγουρα άδικη μιας και οι παλιότεροι καλλιτέχνες αλλά και εμείς σήμερα προσπαθούμε μόνοι μας με δικά μας έξοδα με αυτοσχέδια στούντιο με δικούς μας βιντεογράφους, γραφίστες, djs, promoters να χτίσουμε μια βιομηχανία γύρω από την rap μουσική και μπορώ να πω πως είμαστε σε πολύ καλό δρόμο.

Όταν βλέπω videoclips στο youtube να χτυπάνε 10 και 20 εκατομμύρια προβολές, beats που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτά του εξωτερικού, εβδομαδιαία parties σε όλη την Ελλάδα, artists να κάνουν tour σε όλη την χώρα ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα χωριά, αρένες να γεμίζουν από κόσμο, οφείλω να πω πως νιώθω μια περηφάνια για την μουσική μας που κόντρα στο παλιό σύστημα, παίρνει με τσαμπουκά σιγά σιγά αυτό που της αξίζει. Θέλοντας να ξεκαθαρίσω από την αρχή την γνώμη μου για το τι είναι Hip-Hop, για μένα Hip-Hop είναι οποιοσδήποτε καλλιτέχνης ακούει αυτή τη μουσική, εκπροσωπεί αυτή τη κουλτούρα σε οποιαδήποτε μορφή και παρακλάδι της και έχει επηρεαστεί μουσικά από καλλιτέχνες αυτού του είδους είτε Έλληνες είτε του εξωτερικού.

Για να κλείσω, λοιπόν, αυτή την μεγάλη παρένθεση, για μένα όσο Rapper είναι ο Lex ο B.D.Foxmoor και οι F.F.C άλλο τόσο Rappers είναι ο Snik, ο Sio, ο Holy και όλοι οι Rappers της νέας σχολής και του νέου ήχου. Τον τελευταίο χρόνο βλέπω μια μεγάλη στροφή από κανάλια, ραδιόφωνα και μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες να προσπαθούν να κατανοήσουν την Rap μουσική και να συνεργαστούν με καλλιτέχνες όχι μόνο πίσω από τα φώτα και τις κάμερες όπως γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια μιας και όσοι ήμαστε στον χώρο ξέρουμε πως πίσω από πολύ μεγάλες επιτυχίες βρίσκονται στιχουργοί και producers που προέρχονται από την rap μουσική, αλλά βλέποντας πως ολοένα ο κόσμος στρέφεται στο Hip-Hop θέλουν να εκμεταλλευτούν (η λέξη εκμεταλλεύομαι δεν έχει απαραίτητα κακή έννοια). Είναι θέμα χρόνου λοιπόν να δούμε πως θα χειριστεί η σκηνή την ευκαιρία αυτή και να βγει ακόμα περισσότερο προς τα έξω και να εδραιωθεί σαν ένα «legit» μουσικό είδος και όχι σαν μια μουσική για πιτσιρίκια.